De verhalen van Ramshield.

**Ramshield** di 10 feb - 22:45

Ramshield zat op het plein, om hem heen een aantal mensen, voor het meest kinderen. Hij vertelde hun verhalen, over vroeger, en over de dingen die hij van zijn ouders had gehoord. Prachtig vond hij ze. Daarom vond hij het belangrijk dat iedereen het wist. Met die reden was hij op het plein gaan zitten en al snel kwamen er mensen. Nu hoopte hij dat er meer zouden volgen. Ondertussen was hij al begonnen.

Lang, lang geleden gebeurde er elk jaar iets vreselijks in een land hier ver vandaan. In het land waar dit verhaal over gaat, leefde een hele enge draak. Een draak met wel vier koppen en een vreselijke adem... Deze draak wilde elk jaar een mooi jong meisje om haar lekker op te peuzelen.

Elk jaar waren de bewoners bang; welk meisje zou het lot dit keer aanwijzen? Ook nu kwam de draak weer te voorschijn en eiste een mooi, jong meisje. Op een vol plein bij het kasteel trok de koning het lot…

Hij schrok zich een hoedje, want op het lot stond de naam van zijn dochter, de prinses. Wat nu? Hij kon niet snel een nieuw lot pakken, want iedereen was aan het kijken. Hij moest zijn dochter wel cadeau doen aan de draak. Wat vreselijk! Hoe moest hij dat de koningin vertellen? Zijn vrouw wou er niets van weten en vroeg de koning een oplossing te bedenken. Al ijsberend door het kasteel bedacht hij iets. "Ik zal alle ridders de uitdaging geven de draak te doden en als beloning mag de ridder die de draak doodt met onze dochter trouwen." Zo gezegd, zo gedaan. Een boodschapper ging het land door op zoek naar dappere ridders, die de draak wel wilden doden. Maar niemand durfde.

Er was één man in het land die de draak wel durfde doden, maar hij was maar een gewone schildknaap en geen ridder. Die man heette Joris. Joris meldde zich toch maar bij de heraut. "Ik wil die draak wel doden!" zei Joris. De heraut ging terug naar de koning en vertelde hem wat Joris had gezegd. De koning vond het goed en al snel ging het in het hele land rond, dat Joris zijn leven ging wagen voor de dochter van de koning en al die mooie jonge meisjes, die de draak de jaren erna nog zou opeisen. Joris had echter een probleem: omdat hij geen ridder was, had hij helemaal geen ridderuitrusting. Hij had geen zwaard, geen schild, zelfs geen paard. De koning leende hem zijn spullen uit en gaf hem raad. Onder applaus van de mensen uit het land ging hij op zoek naar de draak.

Joris dwaalde op het paard van de koning rond op zoek naar de draak. Opeens stopte het paard met lopen en Joris zat ineens stokstijf stil. In de verte hoorde Joris de draak brullen en grommen: "Waaaaauuuuw!"

Joris was een stoere held, maar werd nu toch wel bang, toch dacht hij er niet over om nu terug te keren naar de koning en te melden dat hij niet durfde. Nee, dat zou te gemakkelijk zijn. Joris gaf zijn paard de sporen en het galoppeerde in de richting waar het geluid vandaan kwam. Plotseling stopte het paard. Joris keek tegen het grote, lompe lichaam van de draak aan. De draak spuwde vuur en probeerde Joris van zijn paard te stootten. Joris pakte zijn zwaard stevig in de hand en zwaaide er driftig mee rond. Een hevige strijd begon. Zowel Joris als de draak leverden een zware strijd. Joris liep verwondingen op, maar vocht dapper door, daardoor raakte de draak op een gegeven moment ook gewond. Joris vocht voor zijn leven en voor het paard van de koning.

Na een paar uur strijd bracht Joris de draak de genadeklap toe en de draak viel kreunend en steunend dood neer. Joris had gewonnen. De koning had als eis gesteld dat Joris één van de hoofden van de draak zou meenemen als bewijs dat de draak echt dood was. Joris' zwaard doorkliefde het hoofd van de draak, Joris nam het mee naar de koning.

Toen de mensen in de stad Joris aan zagen komen, ging een luid gejuich op. "Lang leve Joris!" riepen de mensen.

De koning kwam zijn paleis uitrennen, gevolgd door de koningin en de prinses. Joris gaf het hoofd van de draak aan de koning.

"Gefeliciteerd," zei de koning, "jij bent een echte held! Nu mag je met mijn dochter trouwen en ben je voortaan een echte ridder."

De koning sloeg Joris tot ridder en vanaf toen heette Joris Sint Joris. Hij trouwde niet met de dochter van de koning, want hij was teveel gehecht aan zijn vrijheid. Maar hij leefde nog wel heel lang en gelukkig!

**Svetlana** do 12 feb - 0:39

Nog maar net toen Ramshield begon met praten kwam Svetlana aan.. "Leuk een verhaaltje!" bedacht ze. Ze liep naar hem toe en ging Bij Ramshields schoot zitten.. Stil luisterde ze naar het verhaal. Af en toe praatte ze er tussen door. Echt? Oeps! en nog meer van die woorden. Soms schrok ze en zei ze Ooh! Ze keek af en toe naar Ramshield.
Als hij klaar is klapt ze vrolijk in haar handjes. Oooh! mooi! Vrolijk klapte ze door. Nog een!

**Leyna** do 12 feb - 19:21

Leyna was met Svetlana aan het winkelen, toen ze opeens wegrende.
Toen ze haar eindelijk weer terug vond zat ze bij ram op schoot.
Ze zuchte van opluchting toen ze haar had gevonden.
Rustig luisterde ze naar het verhaal, het was erg mooi en goed verteld.

**Ramshield** vr 13 feb - 19:02

Ramshield grinnikt even. Tuurlijk wil ik er wel nog 1 vertellen! Daarna schraapte hij zijn keel. Dit is wel een lang verhaal hoor! Zei hij en begon: In het begin van de achtste eeuw leefde er een graaf van Kleef, die Diederik heette. Hij regeerde niet alleen over het land van Kleef, waartoe destijds ook Nijmegen behoorde, maar ook over Loen in Westfalen, over Teisterbant, dat tussen Tiel en Vlaardingen lag. Hij stierf in het jaar 713 en liet alleen een dochter na om hem op te volgen.

Beatrix heette die dochter. Beatrix kreeg het meteen moeilijk genoeg, want het waren toen woelige tijden. Haar naburen waren er allen begerig naar om hun gebied te vergroten en zij ontzagen zich niet om veel onrecht te doen en gewelddadigheden te bedrijven. De enige, die haar had kunnen helpen en dit misschien ook wel had willen doen, was Pepijn van Herstal, hertog van Brabant, een machtig man aan het hof van de Frankische koning.

Echter, kort nadat ze haar vader had verloren, werd ook Pepijn door de dood weggeroepen. Zo stond Beatrix alleen. En de gretigaards naar haar land en haar bezittingen kwamen reeds spoedig opdagen.

Een reden om aan onschuldigen de oorlog te verklaren vinden zulke lieden gemakkelijk en gauw. In het tweede jaar na haar vaders dood werd Beatrix al van alle kanten door haar vijanden aangevallen.

Ze nam de wijk in de burcht, die ze te Nijmegen had. Hier wou ze zich tot het laatst toe verdedigen.

Haar vijanden sloten de burcht nauw in, geen mens kon er meer in of uit. Weldra deden ze aanval op aanval.

Doch Beatrix' strijders hielden braaf stand. Telkenmale moesten de aanvallers met bebloede koppen afdeinzen. Telkenmale echter kwamen ze ook weer terug. Ze wisten wel, dat de tegenstand in de burcht allengs minder zou worden. Het voedsel werd er schaars, het aantal krijgers nam af. Eens zou er een dag komen, dat de burcht moest vallen.

En er kwam een dag... nee, toen viel de burcht nog niet, want de belegeraars deden geen aanval, maar Beatrix besefte heel goed, dat die dag de laatste van haar vrijheid zou kunnen worden. Het voedsel werd al sinds enige weken bij mondjesmaat uitgedeeld, er restte nog slechts water tot drank en dit was drabbig en kwalijk riekend; haar weinige mannen waren de geduchte strijders van weleer niet meer, hun krachten waren geslonken, hoewel hun moed nog dezelfde was. Als de vijand een aanval ging ondernemen, dan zou hun tegenstand tevergeefs zijn.

Moeilijk beklom Beatrix die morgen de wenteltrap in haar hoogste toren. Voor het laatst wilde ze haar blikken over haar land laten gaan. Nog eenmaal wilde ze met eigen ogen uitzien, of de vijand soms iets bijzonders van plan was. Op de tinnen van de toren staande, zag ze uit. Haar blik ging over haar schone Nijmeegse land. Dat lag daar zo rustig en vertrouwd. Blauw stond de hemel erboven. Een bronskleurige lentegloed lag over het eikenwoud. Wat rookwolkjes stegen boven de bomen uit, recht omhoog.

Stookten krijgsknechten daar vuren? Verderop bewoog zich een legergroep naar het woud toe. Trok die af? Langs de rivier scheen men de posten opgeheven te hebben. Gaf men het beleg op? Met een weemoedig lachje schudde Beatrix het hoofd. Nee, nee, ze mocht geen hoop koesteren, die toch niet verwezenlijkt zou worden! Die mannen trokken nu misschien weg, straks keerden ze weer, of anderen namen hun plaats in. Uitkomst was er niet. Haar vijanden, fel op haar bezittingen belust, zouden heus niet wijken. Uitkomst was er niet voor haar. In haar dromen misschien wel, maar de werkelijkheid was anders. De werkelijkheid was net zo wreed als die mannen daar in dat kamp. En haar dromen?... De droom is van de nacht, de droom is bedrog. Bedrog was ook de droom, die zij deze nacht had: Er was een felle brand, de gehele burcht stond in gloed, de vlammen loeiden, zware rook dreef dreigend over land weg.

Toen kwam er in de hoogste nood een ridder; waar vandaan wist ze niet. Nog ziet ze zijn gelaat duidelijk voor zich. Hij dook midden tussen rook en vlammen op, vlammen, die meteen weken, die als door een wonder weken. De brand legde zich, door de macht van de ridder geblust, ze weet niet meer hoe.

Ze was gered. Er was uitkomst!... Maar de droom is van de nacht, de droom is bedrog, en de werkelijkheid is anders!

Over de kantelen heen keek ze nu naar het oosten. Van daar kwam de rivier. Als een zilveren band lag ze in het landschap. Het zilver glansde in de zon. Zo glansde eens haar leven. Maar haar vader stierf en de hebzuchtigen vielen haar lastig en alle levensglans raakte beslagen.

Alleen in haar droom werd het weer licht, de werkelijkheid was grauw. Beneden liepen haar mannen als schimmen rond, verzwakt door wonden en gebrek, op onvaste benen. Straks drong de vijand binnen en was alle glorie uit. Het was zo zwaar, zo jong reeds dit lot te moeten dragen.

Alleen... de rivier, ja, die glansde nog! En de zon lichtte aan een wolkenloze hemel. Straalde die ook voor haar? De rivier kwam uit verre, onbekende oorden, en stroomde aan, en stroomde voorbij en verder, ze droeg het licht van de zon met zich mee. Dat licht sprankelde. Ook voor haar, Beatrix!

Dat licht sprankelde in duizenden vonken. Het sloeg op de rivier grote plekken blank. Hel, hel! Het licht flitste!... Die ene plek... die leek wel als sneeuw zo wit... als in een droom zo licht en zo helder... Die plek gleed!... Hoe kon dat nu?... Die plek kwam dichterbij... het waren twee plekken... de een, de voorste, wit als sneeuw... die daarachter, wat matter,... als zilver... Toverde de zon op de rivier?

Beatrix knipperde met de ogen. Droomde ze? Was dan de werkelijkheid niet overal grauw? Dit... dit... was dit om heus te geloven?... Het waren geen lichtplekken. Daar zwom een zwaan! In blanke pracht gleed hij over het water, en een bootje volgde, zilverwit. Daar stond rechtop een man in, een ridder.

Beatrix sloeg de vingers aan de mond, in verbazing; haar ogen hielden het vreemde vaartuigje vast en de man die daarin stond. Ze kreunde zacht, maar dat hoorden haar oren niet.

"Ridder!" fluisterde ze. "Ridder!"

Snel naderden vogel en man daar op de rivier. Recht en onbeweeglijk staande, zag ze. Hij droeg een zwaard, dat als goud glansde in de zon. Hij had een zilveren schild aan zijn voeten, dat droeg een dubbel, gouden kruis. Hij droeg een jachthoorn aan een fluwelen band over de schouder. Van een prachtige ring aan zijn vinger ketste stralend het licht terug op een grote diamant.

Ze zag, hoe de zwaan naar de oever zwom en de ridder aan land trad. Ze onderscheidde nu zijn trekken en herkende de ridder uit haar droom. Het geluk sloeg duizelend door haar aderen. "Ridder!" hijgde ze. "Ridder!" Toen snelde ze naar beneden toe. In de duisternis van de wenteltrap hoorde ze, hoe plotseling rondom de burcht een geweldig gerucht losbrak. Ze versnelde haar schreden. Ondernam men de laatste storm? Ze hoorde het geroep van haar mannen. Wapens kletterden. Door een venster zag ze naar buiten. De vijand drong op.

"Te wapen!" kreet ze schel. "Te wapen!"

Meteen daarop klonk een daverend hoorngeschal. De ridder blies in zijn hoorn. Ze zag, hoe hij zich in het gevecht wierp met een onstuimige drift. De zwaan vloog voor hem uit, boven het deinende strijdgewoel. Leidde de zwaan hem?

Ze zag het flikkeren van zijn zwaard. Ze hoorde het beuken van ijzer op ijzer. Ze zag mannen vallen, ridders, hoog en fier, tuimelden stervend. Ze zag de aanvoerders onder de slagen van die ene ridder bezwijken. De moed van haar mannen steeg. Ze waagden een uitval. Fel vuurde ze hen aan. Ze zag de vijand wijken en vluchten. Weer schalde de hoorn. De burcht was gered! De vijand trok af in verwarring. Ze snelde het voorplein op.

Daar boog de ridder voor haar met hoofse groet. "Jonkvrouw, ik ben Elias," zei hij. "Ik ben gekomen om u te beschermen." Ze neeg dankend. "Ik ken u reeds," zei ze zacht. "Uw komst was mij aangekondigd." - "Weest welkom."

Nu was er weldra bruiloft op de burcht. Het huwelijk met Elias sloot een nieuw en lichtend pad voor Beatrix open. Hij was een kloeke held en een minzaam man. Hij begon een hevige strijd tegen de vijanden, die Beatrix nog restten. Hij versloeg ze allen en deed het Huis van Kleef stijgen in macht en in aanzien. De koning van Frankenland verhief hem tot de rang van rijksvorst. Zo waren er slechts vier in al zijn landen tezamen.

Eén voorwaarde bedong Elias voor het huwelijk, dat hij met Beatrix sloot. "Vraag mij nooit naar mijn geslacht en mijn afkomst," zei hij. "Want zo je dit ooit deed, zou ik je onmiddellijk moeten verlaten, hoe mij dit ook zou smarten."

Ze zag hem lang in de ernstige, donkere ogen op deze vraag. Toen namen die de gloed van haar eigen ogen over en ze knikte. "Zoals je nu bent, zo ben je me genoeg," zei ze met een lach, "ik heb je verleden niet van node."

Zo gingen de jaren. Ze waren vol geluk. Ze kregen drie zonen: Diederik, Godfried en Koenraad. Die groeiden voorspoedig op. Flinke, degelijke jongemannen werden het. In hen verenigde zich de bezonnen ernst van de vader met het blijde vertrouwen van de moeder.

Later kwam er een ommekeer.

Het geheim, dat over Elias' afkomst lag, begon Beatrix zwaar te drukken. Iedere dag ernstiger en iedere dag dringender rees de vraag: vanwaar toch komt de vader van mijn zonen? Ze vroeg Elias echter niets. Ze drong de vraag met geweld terug.

Toch kwam deze telkens weer boven. Het werd als een gevecht met een duisterdwingende macht. Beatrix werd er stil van. De lach uit haar ogen verdween, een rimpel kwam rechtop in haar voorhoofd en verdween niet meer. Midden in een gesprek dwaalden soms haar gedachten ver af, en haar blik kreeg dan iets dwalends.

Elias bemerkte dit en begreep het wel. "Ik hoop maar, dat ze me niet naar het geheim vraagt," dacht hij. En hij bad, dat zij daartoe de kracht ontvangen zou, want om het haar mee te delen, daartoe had hij de macht niet, evenmin als hij de macht had, om na die noodlottige vraag nog langer bij haar te blijven.

Toch deed ze in een vertrouwelijk ogenblik de vraag. "Zou je...?" begon ze. Hij legde verschrikt zijn hand op haar mond, en ze zweeg. Ze kneep in haar strijd de duimen in haar vuisten. Doch de vraag dwong.

De volgende avond legde ze haar hoofd aan zijn borst en streelde liefkozend zijn haren. "Zou je onze kinderen niet kunnen zeggen, waar hun vader vandaan gekomen is?" vroeg ze met fluisterstem, haperend. Plotseling greep ze in het niet. Elias was weg.

"Elias! Elias!" kreet ze.

Een onweerstaanbare macht dreef haar naar het raam. Vertwijfeld zag ze naar buiten. In het avondlicht gleed de rivier als een zachtglanzende band door het vertrouwde landschap.

"Elias!"

Twee lichtplekken zag ze ver weg op de stroom.

"Elias!"

Doch de lichtplekken gleden verder. De ene plek, de voorste, was als sneeuw zo wit... die daar achter, wat matter... als zilver. Diep bedroefd sloeg ze de handen voor het gelaat.

Snikkend riep ze de naam van de man, die haar zo lief was.

Toen ze weer opkeek, zag haar door tranen verduisterde blik niets dan het snel in glans verminderende water. Ze stond daar in bitter berouw, tot de nacht de wereld opnam.

Sindsdien was het licht uit haar leven voorgoed weg. Elias keerde nimmer, noch liet hij ooit meer iets van zich horen. Beatrix ging in een toren wonen, die dichtbij Kleef aan de rivier stond. Menigmaal klom ze naar boven toe en staarde uit over het water, of haar gemaal niet terugkwam: een zilveren bootje, een sneeuwwitte zwaan. Het was vergeefs. De jaren vloden. Berouw en verlangen kwelden haar. Ze kreeg grijze haren. Haar schoonheid smolt weg, haar krachten namen snel af. Eenmaal nog drong tot haar een gerucht door, dat Elias met Karel Martel tegen de Moren gevochten had. Nog eenmaal flikkerde haar hoop op. Tevergeefs. Toen -werd het voorgoed nacht. Ze stierf, nog niet oud van jaren.

Nadien zei men, dat ze 's nachts rondging door de toren en van de kantelen uitblikte over het water. De mensen daar durfden niet naar boven te zien en spraken van de Witte Vrouw van de Zwanetoren.

De zonen van Elias en Beatrix kwamen tot hoog aanzien. Diederik volgde zijn vader in het graafschap Kleef op. Het gouden zwaard en het zilveren schild behoorden tot zijn erfdeel. Godfried werd graaf van Loen, hij erfde de jachthoorn, terwijl Koenraad, de jongste, de stamvader van de landgraven van Hessen werd. Hij kreeg de ring, waar de prachtige diamant in flonkerde.

Er zijn nog wel verhalen over Elias' verdere leven in omloop, maar het rechte weet men daar niet van; De zwaneridder verdween, zoals hij was gekomen.

**Svetlana** zo 15 feb - 23:16

Svetlana hoorde dat het een lange was. Ze wist niet of ze dat ging volhouden. Na een deel van het verhaal kon ze zich niet goed meer concentreren. Ze ging wat dingen doen met zichzelf. Spelend met haar vingers en voeten. Ze stond op en ging om Ramshield heen spelen. Een beetje rennen en ronddraaien. Ze merkte niks meer van het verhaal. Soms ving ze nog een beetje op. Maar het meeste niet. Het was misschien een te lang verhaal voor een 6 jarige. Vrolijk begon ze te lachen en nog drukker te worden. Ze rende naar Leyna en trok aan haar rok. Daarna rende ze weer weg. Richting Ramshield. En weer terug naar Leyna.. Zo ging het door. Tot het verhaal afgelopen was. Ze klapte blij in haar handen omdat andere mensen het deden. En niet bepaald omdat ze het verhaal had gehoord. Ze keek vrolijk. Met een blije grote lach op haar gezicht.

**Leyna** zo 15 feb - 23:27

Leyna probeerde Svetlana te pakken te krijgen, maar omdat er veel mesnen waren deed ze rustig.
Met lieve kleine woorden talmde ze Svetlana tot rust... Wat helaas geen enkel effect had.

Ze as op gelucht toen Svetlana eindelijk stil bleef staan. Helaas was het verhaal afgelopen.

Kom Lana.
Ramschield dat was prachtig, maar zeg eens waarom vertel je opeens verhalen?

**Ramshield** ma 16 feb - 10:28

Ramshield ergerde zic hwat aan Svetlana, maar trok zich er verders niks van aan. Dat waren gewoon kinderen.... Altijd spelend! En zeker met zo'n lang verhaal, dus het deed hem weinig. Hij stond po en liep naar Leyna.
Ik weet niet waarom ik dit vertel... Ik moet het gewoon kwijt.... zei hij zuchtend.

**Leyna** ma 16 feb - 10:37

Ga me niet zeggen, dat je dit heb meegemaakt.

Leyna keek lachend op.
Haar ogen glinsterde, het teken van onschuld.

**Ramshield** ma 16 feb - 23:53

Hij keek Leyna aan. Recht in d'r ogen, doordringend. Wat als het wel zo is? vroeg hij. Dit had hij niet meegemaakt... Maar veel verhalen wel... Heel veel.

**Leyna** di 17 feb - 19:14

Leyna volgde met haar ogen de spelende bewegingen van Svetlana.
Ze was nog zo onschuldig en klein.

Wat als het wel zo is?

Leyna schrok op.
Half versuft en half bang door zijn woorden deed ze een instinctieve stap naar achteren.
Ze herstelde zich weer snel.

Mestaal als je iets kwijt moet, dan zit je ergens mee.
Mestaal moet je dan het verhaal zelf kwijt.
Maar zeg nu eerlijk, waarde heer, deze verhalen zijn te mooi om waar te zijn.

**Ramshield** di 17 feb - 20:40

Nee... Dit verhaal heb ik zelf verzonnen... Ik vertel graag verhalen, aan mensen die naar me luisteren. Zei hij en zag dat ze een stap naar achter deed. Ze leek bang... Een klein beetje. Hij keek haar met een rustig gezich aan.

**Leyna** di 17 feb - 20:50

Lana voorzichtig

Met een lach keerde ze zich weer naar ram.
Maar nog steeds n haar ooghoek Svetlana in de gaten houdend.

U bent dan best goed in verhalen verzinnen en u heeft genoeg publiek.
Helaas niet allemaal even geconcenteerd.

**Svetlana** di 17 feb - 20:50

Svetlana kwam weer aanrennen.. WIEEEEEEEEEEEEEEJOEEE!!! riep ze vrolijk(moet een gil zijn ) Ze trok aan Ramshields broek. Mooi!!!! zei ze terwijl ze maar naar 1 verhaal had geluisterd. Ze keek naar Leyna. Niet boos zijn!! Vrolijk rende ze weer weg.

**Ramshield** di 17 feb - 21:01

Ramshield glimlachte even naar Svetlana. Achja, kan ook niet altijd Leyna... En verhalen aan jezelf vertellen is soms ook zo alleen... Al doe ik dat ook graag. Ben jij de nieuwe oppasser van Linwe?

**Leyna** di 17 feb - 21:36

Leyna lachte naar Lana die vrolijk voorbij rende.

Nee ik ben niet boos, alleen bezorgt.

Ze keek weer naar ram

Kinderen.

Achja, kan ook niet altijd Leyna... En verhalen aan jezelf vertellen is soms ook zo alleen... Al doe ik dat ook graag. Ben jij de nieuwe oppasser van Linwe?

Zo zal je het wel kunnen stellen ja.
ik ben bij Linwe ingetrokken na de brand in mijn huis.
De opbouw flot niet echt.

Langzamerhand kwamen er ook kinderen bij Linwe thuis.
Omdat Linwe het zwaar heeft gehad na de bevalling help ik haar.

**Ramshield** do 19 feb - 19:06

Aha. Ok.

Ramshield ging weer op zijn stoel zitten.
Willen jullie nog een verhaaltje horen?! vroeg hij aan de kinderen om zich heen. De meeste zeiden ja. Hij wachtte even af op de reactie van Svetlana, want daar hoopte hij het meeste op.

**Svetlana** do 19 feb - 19:35

Svetlana stopte met rennen toen Ramshield ging zitten en vroeg of ze nog een verhaaltje wilde horen. Jaaaa!!!!!! Svetlana rende nog een rondje en ging nu tussen de kinderen zitten. Maar voordat ze dat deed trok ze Leyna mee. Ze zat even en liep toen weer naar Ramshield. Ze fluisterde in zijn oor. Niet lange! Ze rende terug en ging meer naast Leyna zitten.

**Leyna** do 19 feb - 19:48

Leyna liet zich door Svetlana mee treken.
Ze hielt haar hand boven de boodschappen zodat ze niet uit de mand zouden vallen.

Toen ze moest gaan zitten ging ze zitten en spreidde ze haar rokken rond zich.
rustig zette ze de boodschappen naast zich neer en drukt , toen ze terug kwam hollen svetlana tegen zich aan.

**Ramshield** za 21 feb - 11:38

Ramshield grinnikte even. Geen lange dit keer! Daarna schraapte hij weer zijn keel en begon te vertellen: Het was een gure avond in de late herfst. In de lucht, die een onstuimige groene zee geleek, zeilden vreemde donkere wolkschepen van wondere gedaante. Een onrustige groene schemering dwaalde om Staverdens Pauwenburcht en legde al maar donkere onzekerheid om de muren en de torenkolossen. Tussen twee korte rukwinden werd een angstige schreeuw van een witte pauw meegevoerd in het bos. De poortwachter zat sufferig te peinzen over ongeziene dingen, toen er schuchter op de poort geklopt werd.

De wachter schuifelde traag naar het kijkgat en zag een jonge vrouw geheel in het zwart gekleed, die smeekte om bij de burchtvrouw te worden toegelaten. Toen de deur open ging, sloop de onzekere schemering met haar mee naar binnen en nadat de wachter haar in een klein vertrek had gelaten, viel ze daar van vermoeienis en uitputting op een bank neer, waar ze stil begon te snikken. De voetstappen van de wachter verloren zich in de gangen.

Eleonora, hertog Reinolds echtgenote, opende de deur en bleef sprakeloos op de drempel staan, niet wetend wat dit bezoek beduiden kon, totdat de ongelukkige jonge vrouw smekend het hoofd tot haar ophief en zij haar pete- en voedsterkind herkende. Nader tredend vroeg ze angstig: "Kind, wat is er met je gebeurd, dat je in een dergelijke toestand hier komt?" - "O moeder," snikte zachtjes de ongelukkige Leonora. "Helaas! Mijn eigen moeder was mij een vreemde. Ik kom u om een toevlucht smeken."

"Kind," sprak de burchtvrouw, terwijl ook zij begon te huilen en Leonora kuste, "daarom hoef je toch niet te smeken. Mijn huis staat immers voor je open, al is het ook nog zoveel jaren geleden dat wij elkaar zagen."

Terwijl een bediende een ijzeren luchter, waarin twee kaarsen brandden, stil op tafel zette, was de onzekere schemering geweken. "Vertel mij toch, wat is de oorzaak van deze grote smart, je maakt mij bang," sprak de hertogin. Zacht klaagde Leonora nu haar leed uit aan de borst van haar pleegmoeder.

"U weet," snikte zij, "hoeveel mijn ouders tegen hadden op mijn verloving met heer Herman en hoe ze mij die gehate Zweder van Wisch opdrongen. Bij het sterfbed van mijn moeder moest ik beloven die wreedaard te zullen huwen en ik werd helaas zijn bruid, maar mijn droef hart ging immer uit naar Herman. Het huwelijk met Zweder verschoof ik telkens - in de hoop dat er een gunstiger dag voor mij mocht aanbreken. Veel nachten doorwaakte ik schreiende. Altijd verwachtte ik, Herman nog te zien terugkeren. O, ik had hem wel willen gaan zoeken, had ik slechts geweten in welke richting ik gaan moest."

Hij was even gestopt, keek even rond, daarna ging hij verder.

"Inmiddels begon Zweder dat uitstellen te mishagen en hij zond een bende onder Diebald om Kasteel de Wildeborch en mij op te eisen. Er was hem meer aan Kasteel de Wïldenborch dan aan mij gelegen, dat had ik al snel in de gaten. Diebald sloeg het beleg om het kasteel en onze bezetting verdedigde het met grote dapperheid; maar tenslotte zouden wij ons moeten overgeven, wijl onze voorraad leeftocht uitgeput raakte."

"'t Gebeurde op een ochtend, terwijl ik in mijn vertrek Jezus om uitkomst bad, dat mijn gebed werd verstoord door een groot en vreselijk rumoer. Er gingen mij velerlei gedachten door het hoofd. Snel haastte ik mij naar het binnenplein en zag daar tot mijn schrik een zwaar bewapend ridder met klein gevolg. Ik dacht dat het Zweder was, die de burcht reeds bemachtigd had. Ik treed hem nader en bevend van angst val ik hem voor de voeten. 'Heer,' zeg ik, 'neem de burcht en mij, maar ik bid u, spaar mijn dappere mannen.' - 'Bij alle heiligen zo zij het,' hoor ik hem antwoorden. Maar ge kunt begrijpen hoe groot mijn vreugde was toen die kloeke ridder het vizier opsloeg en ik mijn Herman herkende. Hij had met zijne kleine ruiterbende Diebald en de zijnen verjaagd en ons ontzet. Mijn mannen droegen hem onder gejuich de zaal binnen. Dat was een onvergetelijke dag. Ik zond u een bode van wie u zult vernomen hebben dat Herman en ik heel kort daarop met elkaar trouwden."

"Mijn gehavend kasteel en mijn uitgeputte bedienden stemden niet tot uitbundige vreugde, dus bleef het bij een klein feest van meer huiselijke aard. Wellicht hebt u het mij kwalijk genomen dat ik u niet uitgenodigd heb. Geloof me, als ik iemand had uitgenodigd, was dat u in de eerste plaats geweest, maar wat zal men feesten bij puinhopen en een lege provisiekelder."

"Niettemin, wij waren zeer gelukkig. Helaas het zou maar kort van duur zijn. Vorige week ging Herman op jacht, slechts een paar knapen vergezelden hem. Ik wachtte op hem bij het middagmaal. Het werd zo laat, zo vreselijk laat. Mijn hart had de hele dag iets angstigs geweten, en toen hij niet op de afgesproken tijd thuis kwam, voelde ik dat er iets ontzettends gebeurd moest zijn."

Leonora's smart barstte op eens zo hevig uit, dat het geruimen tijd duurde aleer ze haar verhaal vervolgen kon. Toen ze wat uitgehuild was ging ze voort:

"'s Avonds in het donker zag ik door het bos fakkels naderen. Ze droegen hem op een baar van takken. Een bende moordenaars, heimelijk aangevoerd door Zweder, had hen in het woud overvallen en Herman onverwachts met een speer ruggelings doorboord. Hij leefde nog toen ik hem in mijn armen sloot, prevelend noemde hij mijn naam, als een laatst vaarwel... en stierf. Ik schijn wel onder een zeer noodlottig gesternte geboren. Mijn leven is in jammer voorbijgegaan en ik voel dat deze gebeurtenis de genadestoot geweest is voor dit arm gepijnigd hart."

"De volgende dag al was Zweder voor de poort, om Kasteel de Wildenborch op te eisen. Wat waarde hechtte ik aan mijn leven en mijn burcht. Mijn smart was al te groot. Het slot, nog niet geheel hersteld na het laatste beleg, had toch ook niet veel weerstand kunnen bieden. Zweder trad er op als heer en meester. 's Avonds van diezelfde dag liet hij mijn lieve Herman reeds begraven. Ik moest te paard de rouwstoet volgen."

"Maar toen men de terugweg zou aanvangen, werd mijn hart van zulk een oproerig verzet tegen de dwingeland bevangen, dat ik van mijn paard sprong, inderhaast een handvol zand van Hermans graf nam en in allerijl hierheen vluchtte. Dagenlang doolde ik in regen en kou over de Veluwe. Ik bad de goede God, bij u een veilige toevlucht te mogen vinden. Ach, ware ik eigenlijk maar omgekomen. Ik kan het leven niet meer dragen. Het is erger dan de dood."

Hier eindigde zij haar droef verhaal. De goede hertogin vermocht haar niet te troosten. Haar laatste levensdagen sleet Leonora op Kasteel Staverden, het waren er niet vele. Haar jong leven was zozeer verwoest dat het al snel verkwijnde en op een grijze morgen groef men haar een stil graf onder de oude bomen achter het slot. Die plek heet nog Leonora's Poll. Dikwijls zag men haar geest daar 's nachts nog klagend rondwaren, of zand nemen van Hermans graf. En wie in het duister de zwarte vrouw van Staverden in het slepend rouwgewaad ontmoet, gaat angstig en diep bewogen terzijde, om haar voorbij te laten.

**Leyna** di 24 feb - 18:38

Leyna kijkt op zij naar Svetlana.
Ze probeert in de kinderogen de emotie te lezen die dit verhaal bij haar los hebben gemaakt.
Het was namelijk best eng.

**Ramshield** zo 22 maa - 22:50

Ramshield keek even rond naar iedereen die er zat. Ook keek hij even glimlachend naar Leyna en stond op. Wat vonden jullie van dit verhaal? vroeg hij aan de kinderen die er zaten. Al snel hoorde hij veel positieve reacties. Het was fijn als mensen even naar je luisterde.

**Leyna** za 30 mei - 14:45

Leyna aaide over het kleine kinderkopje.
Ze liet de blonde haren door haar vingers glijden.
Ze trok niet, ze deed haar geen pijn.

Zullen we gaan Svetlana?
Ik heb nog veel dingen te doen en je had me belooft te helpen.

Leyna keek op naar Ramschield

Dan k voor uw verhaal.
Ze even lief.

Gesponsorde inhoud

De verhalen van Ramshield.

De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.

Re: De verhalen van Ramshield.