Boek IV: De ridder en gevechten

De Ridder


Om ridder te worden moest je een man zijn, maar soms gingen vrouwen ook mee op kruistochten. (een oorlog in de riddertijd) Je moest uit een rijke familie komen. Maar soms werd daar over gelogen. En je had wel veel geld nodig of een land, want het was duur om ridder te zijn. Tenslotte moest je bewijzen wat je waard was in een strijd. Als teken dat je een ridder was tikte een andere ridder met zijn zwaard op bij de schouders of in het begin met de hand op de zijkant van je hooft. De zoon van een rijke ridder werd in de meeste gevallen ook een ridder. Als hij een jaar of 14 was werd hij schildknaap. Hij moest de ridders helpen bij de voorbereiden op de strijd en aan zijn zijde vechten. Daarna word hij meestal eert nog wachter en na ongeveer 4 jaar ervaring de in strijd kon de
schildknaap een echte ridder worden. Na het jaar 1200 (800 jaar geleden) kreeg het woord ridder een andere betekenis. Ridders waren niet alleen vechters te paard, maar ook rijke, belangrijke, edele mensen. Anderen keken tegen hen op. Ridders leefden volgens strenge regels. Ze moesten zich heel netjes gedragen en andere mensen beschermen. Ridders geloofden in God, en ze wilden dat andere mensen dat ook deden. Het was heel belangrijk hoe een ridder eruitzag, hoe hij leefde, hoe hij at, hoe hij feesten organiseerde en wie hij daarvoor uitnodigde.at, hoe hij feesten organiseerde en wie hij daarvoor uitnodigde.

De ridder en gevecht

Een ridder moest goed voor zijn wapens en wapenuitrusting zorgen. Zijn heer of de koning zelf kon hem elk ogenblik oproepen voor de strijd. Soms kon hij betalen in plaats van te vechten, maar eens kwam de dag dat hij toch de oorlog in moest. Meestal nam hij dan een gevolg mee dat bestond uit zijn schildknaap, een paar ruiters, soldaten en boogschutters. De eerste middeleeuwse ridders vochten in maliënkolders, die gemaakt waren van een heleboel ijzeren ringetjes. Het stevige, buigzame materiaal bedekte het hoofd en vormde het lichaam. Maar een maliënkolder bood geen volledige bescherming. Een pijl of wapen kon er doorheen gaan. Vanaf het eind van de 13de eeuw bedekten ridders hun knieën met stalen platen en in de volgende honderd jaar werden steeds meer platen toegevoegd.
In de 15de eeuw droegen ridders een stevige platharnas, waarvan de verschillende delen met klinknagels en riempjes aan elkaar vastzaten. Het viel niet mee om te vechten in een harnas van 25kilo. Maar het was licht genoeg om snel te bewegen en op te staan als je van het paard viel.